Historie van de Oldijk - Ezinge

december 1984 – heden Ed Wilschut en Franka Zwetsloot

Op 5 december 1984 verkochten Gerrit en Betsy Slopsema ’t Veloatje aan Ed en Franka Wilschut.

Ed Wilschut is geboren op 21 augustus 1952 in Zuilen (Utrecht), zoon van verzekeringsagent Willem Cornelis Wilschut en Teunisje Hendrika Westerveld.
Francisca Caroline Zwetsloot is geboren op 21 juli 1962 in Haarlem, dochter van accountant Alfons Zwetsloot en Bep Veenenbos.

Ed en Franka trouwden in 1981 in Haarlem; op dat moment woonden ze al in een nieuwbouwwoning in Houten onder Utrecht. Tijdens een gezellig kopje koffie in de “Soete Suikerbol” in Utrecht ontstond de droom van een huisje met grond, dieren, eigen groente en fruit, het buitenleven. Het werd al snel duidelijk, dat die droom niet in de omgeving van Houten was te realiseren, omdat daar zo’n droomplekje veel en veel te duur was. Na een familiebezoekje aan de zus van Franka, Paulien Zwetsloot die in Ezinge op Peperweg 4 woonde, raakten ze onder de indruk van het Groninger land. Hierdoor werd het plan opgevat om dan daar naar werk te gaan zoeken en er te gaan wonen. Een advertentie in het Nieuwsblad van het Noorden veranderde hun leven drastisch:


Nieuwsblad vh Noorden van 3 maart 1984

Tot zijn grote verbazing werd Ed na een sollicitatie opgeroepen voor een gesprek. Hij dacht kansloos te zijn, “want men zou wel iemand zoeken uit de regio Groningen”, de advertentie stond immers in een regionale krant. Na een uitgebreid sollicitatiegesprek werd Ed toch aangenomen. Per 1 juli 1984 werkte hij opeens in Groningen en verbleef toen in een pension in Eelde, in afwachting van de verkoop van het huis in Houten. Franka bleef daar wonen, totdat het huis zou worden verkocht. Franka werkte in die tijd in Utrecht op de administratie van de S.O.L. (Stichting Opleiding Leraren). Dat jaar bleek een slecht jaar voor het verkopen van een huis, de hypotheekrente was bijna 14% (nu anno 2020 niet meer denkbaar!) en in Houten werd veel nieuwbouw gepleegd. Uiteindelijk lukte het toch nog met de verkoop en na een lange speurtocht door de provincie Groningen besloten Ed en Franka om een “Te koop gevraagd”-advertentie in de krant te zetten:


Nieuwsblad vh Noorden van 13 oktober 1984

Op het pension, waar Ed toen woonde, kwamen diverse reacties binnen op deze advertentie, waaronder één van Gerrit en Betsy Slopsema, die ’t Veloatje te koop aanboden. “Mijn hart ging sneller kloppen, dit leek het perfecte huis voor ons!”. Na een iets snellere rit dan gebruikelijk vrijdags van Groningen naar Houten besloten Franka en Ed onmiddellijk terug te rijden naar het noorden om het huis te bekijken. “Toen we de Oldijk op reden, wisten we het direct: DIT IS HET!” Op 5 december 1984 werd de koop gesloten. Ed had al twee weken eerder gekampeerd in het huis, Franka kwam na de koop. Op die eerste dag stond er een welkomsplantje op tafel van onze buren Cor en Lia van Wijngaarden, wat we ontzettend leuk vonden!

Zoals afgesproken met Gerrit Slopsema werd de grote olietank uitgegraven (op de plek, waar later het beachvolleybalveld is gekomen), werden de “bulten” grint en andere “steen”-grond afgevoerd, wat ook weer werd aangevuld met goede grond. Al snel bleek, dat het huis in niet al te beste staat verkeerde. Diverse vloeren hadden rotte delen, die moesten worden vervangen en in een slaapkamer moesten de vloerbalken worden vernieuwd. Daarnaast was de muur van de bijschuur erg slecht en een gedeelte (van de buitenmuur van de bijkeuken) was ingestort. Omdat wind en weer daar vrij spel hadden, was er een houten printwandje geplaatst halverwege de bijkeuken.

In december 1984 was er zeer strenge vorst met temperaturen onder de -20 graden. Iedere ochtend moest eerst de waterleiding worden ontdooid om te kunnen douchen en de straalkachel van de oma van Ed kwam van pas om de bevroren dekens in de slaapkamer te ontdooien (de gaskachel in die slaapkamer deed het niet). Een heel andere leefomstandigheid dan die van het van c.v. voorziene en goed geïsoleerde nieuwbouwhuis in Houten….
Al vrij snel haalden we iedere week verse melk bij de boerderij aan de Schoorsterweg 6 (boerderij Heino Boer) die dan netjes in de schuur door Job Wiersum werd klaargezet. Job Wiersum is in 2009 in Leek overleden. Bij een bezoek aan Anneke Wiersum-de Jong in 2012 vertelde ze ons, dat zij begin jaren ’60 verhuisden van het Aduarderdiep naar de boerderij Heino Boer. Zij namen de boerderij over van de drie gebroeders Steenhuisen.


Melk halen op de boerderij Heino Boer bij de familie Wiersum (1986).

Terug naar ’t Veloatje. Eerst werd het hele huis behandeld tegen houtwormen die het houtwerk behoorlijk hadden aangetast. Daarna werd begin 1985 de slaapkamer, die grensde aan de huiskamer, betrokken bij de huiskamer. De deur en een deel van de muur werden verwijderd en vervangen door een stenen boog.


De boog anno 2012 (Ed aan het werk aan het stuk ’t Veloatje)

In de tweede helft van 1985 werd ’t Veloatje verbouwd door de fa. Zeldenrust uit Oldehove, waarbij een deel eigen werkzaamheid werd afgesproken om de kosten te drukken. Zo werd de hele zijmuur van de bijschuur, inclusief fundering in eigen beheer vervangen met veel hulp van Lammert Bonninga uit het dorp, de toenmalige vriend van de zus van Franka. De stenen voor deze muur hadden we gratis opgehaald bij de oude steenfabriek in Feerwerd, die toen werd verbouwd tot opslagloods door de fa. Keizer.


't Veloatje in 1985 met Mascha, de Dalmatiër van Oldijk 1


't Veloatje in 1985 achterzijde

De vloer van het “kantoortje” werd vervangen, omdat deze helemaal verrot was. De afvoer van de badkamer, die er onderdoor liep, was geknakt. Een broer van Franka, Fred, verzorgde de elektriciteit, een elektricien uit Den Ham legt de aardlekschakelaar aan en de kamertjes boven het woongedeelte werden afgebroken en opnieuw opgebouwd met hulp van de wederzijdse broers Peter Wilschut en Fred Zwetsloot.


’t Veloatje aan de werftkant in ’77. De laagte van het dak aan deze kant is hier nog goed te zien (coll. fam. Slopsema)

Het dak van het hele voorhuis werd voorzien van isolatiemateriaal en van nieuwe dakpannen. De oude dakpannen, die daar van af kwamen zijn weer gebruikt voor het achterste gedeelte van ’t Veloatje. Het dak van het laagste gedeelte van het achterdeel van ’t Veloatje werd omhoog gebracht en de balken werden vervangen. In het voorhuis werden de kleine, oude, lekkende dakraampjes vervangen door drie nieuwe dakramen.

De verbouwing werd na realisatie door de gemeente beoordeeld; men vond dat een deel van de bijschuur niet voldoende was afgewerkt en toen bleek opeens, dat Franka ook kon stukadoren.

Franka had in Houten 40 uur per week gewerkt en kwam op ’t Veloatje opeens thuis te zitten in een nog niet opgeknapt huis, in een vreemde omgeving en bij mensen, die ze niet kende. Een oude Ezinger vroeg een keer aan haar: “Mag je hier wel wonen”? , waarop zij zei: “Ja hoor, we hebben het gekocht!” Een eerste ervaring met de Grunniger toal, want de oude Ezinger wilde alleen maar weten, of Franka het naar het zin had op ’t Veloatje.….. Ze is gaan werken bij Randstad Uitzendbureau en dat voelde een stuk beter.

Ed en Franka kregen op ’t Veloatje twee kinderen. Beide kinderen werden geboren in het Martiniziekenhuis in Groningen:

Op 8 december 1986 overleed de vader van Ed, die al enige tijd ernstig ziek was. Vanaf 1987 werd vervolgens de moeder van Ed een trouwe bezoeker van Ezinge en beschouwde ’t Veloatje als haar tweede huis. Ze hield enorm van het Groninger land! (oma Wilschut is in 2011 overleden).


Oma Wilschut, genietend van de jonge geitjes op ’t Veloatje (foto 1987)

Als je niet van het platteland komt, maken hoge bomen indrukwekkend veel lawaai bij storm; vooral Franka werd daar niet blij van. Tijdens een najaarsstorm in 1985 brak er een flinke tak af van één van de twee populieren die aan de Oldijk-kant stonden tegenover het slaapkamerraam. Ed belde de provincie om dat te melden en of ze dat wilden oplossen. De buitendienst kwam direct kijken, maar vertrok ook weer, want het bleken onze eigen bomen te zijn, ze stonden binnen de erfgrens. Toen besloten Ed en Franka, om alle bomen van ’t Veloatje langs de Oldijk, aan de werft en Van Swinderenweg te laten bekijken, ook al, omdat die langs de Oldijk gevaarlijk over de schuur heen hingen. Landschapsbeheer stelde voor om de wilgen te laten knotten en de twee populieren voor de slaapkamer te laten verwijderen en zo geschiedde in 1986.

De schuur

Bij de bezichtiging van ’t Veloatje vóór de verkoop zei de beoordelaar van de Vereniging Eigen Huis, dat die schuur er nou eenmaal bij hoorde, maar die konden we altijd nog afbreken. Hij kon niet beseffen, hoeveel plezier we juist van die schuur zouden hebben! Aan de kant van de Oldijk was tegen de hele lengte van de schuur een stalruimte gebouwd (zie vorige episode, inmiddels afgebroken, de betonnen vloer ervan ligt er nog).


De stalruimte, met Frouke, de oude geit (met horens), moeder geit Lotje en haar drie jongen

Aan de kant van de melkfabriek was aan de voorkant een garage en aan de achterkant een werkplaats tegen de schuur aangebouwd (zie vorige episode).


de aangebouwde garage en werkplaats, inmiddels afgebroken


de achterkant van de schuur, met de appelboompjes van de Streekhof, den Andel en de vrolijk rondstappende José (foto voorjaar 1988)

Beide zijkanten verkeerden in dusdanige slechte staat, dat ze rond 1993 zijn afgebroken. De asbest dakplaten werden vervangen en het dak werd gesteld.

Het eerste feest in de schuur



Het eerste feest in de schuur was in juni 1987 toen het oude volleybalteam van Ed uit Haarlem (F.E.S.) langs kwam. Zij genoten met volle teugen van het Groninger platteland!

Franka had nog geen rijbewijs, dus alles ging op de fiets, en dat vonden moeder en dochter niet erg!


Franka fietsend met José voorop langs ‘t Veloatje, op de achtergrond boerderij Heino Boer (foto zomer 1987)

De oude tuindeuren in de huiskamer waren dichtgespijkerd, omdat ze anders uit elkaar zouden vallen. Tijd, om ook dit te laten aanpakken, wat in 1988 werd uitgevoerd door Henk Cruiming uit Niehove. De tuindeuren en kozijn werden verwijderd en vervangen door een muurtje met een kozijn van twee ramen, voorzien van dubbel glas.


De oude tuindeuren met daarvoor oma Wilschut en José

Met een mooi voorjaar in 1989 werd besloten een zandbak voor de kinderen aan te leggen in een hoek van het terras naast de keuken. Het zand werd opgehaald uit Winsum en lag keurig klaar. De tegels werden verwijderd en enthousiast begon Ed met spitten. Er zat wel wat rommel in de grond, stenen en wat gele stroken plastic. Nog even wat dieper, en toen een naar sissend geluid en de geur van gas! De gele stroken bleken waarschuwingen te zijn voor de aanwezigheid van de gasaansluiting van ’t Veloatje en die had Ed keurig doormidden gespit. De brandmeester uit Feerwerd was snel ter plaatse en daarna ook de monteur van het gasbedrijf. Deze maakte een keurig nieuw lasje en de zandbak kon worden afgemaakt.


de zandbak met mamma Franka en José in 1989

In de grote schuur stond een antieke trekker gestald, die van een bevriende Ezinger was, een heerlijk speelobject voor de kinderen!


Marieke en grote zus José op de bejaarde trekker (1989)

Omdat er voor de dieren ook hooi nodig was, werd het gras van het land van ’t Veloatje gemaaid door buurman Cor van Wijngaarden en ook door hem of zelf met de hand geschut. Jaap Noordam van de Frouwemaheerd wilde het hooi wel persen. Tussen de duizenden pakjes door, die hij elders perste, nam hij altijd even de tijd om de twintig tot vijfentwintig pakjes op ’t Veloatje te persen!


“Moet er al gemaaid worden?” (links Ed en rechts Cor van Wijngaarden (1991)


Cor bezig met het wiersen (op rijen leggen) van het hooi (1991)


En dan in de pakjes, op de trekker Jaap Noordam en bij de pers Ed en Cor

Een zware storm in 1992 trok zo hard aan de antenne op het dak (Nederland 1, 2 en 3), dat deze de schoorsteen waar die aan vastzat een slag deed draaien. De schoorsteen moest opnieuw worden opgemetseld en de antenne werd eerst weer vastgezet.
Ezinge werd “bekabeld” en ook Saaksum werd van kabeltelevisie voorzien. De kabel tussen Ezinge en Saaksum liep net aan de andere kant van de Van Swinderenweg langs ’t Veloatje maar het kabelbedrijf wilde daarvandaan geen aftakking maken naar ’t Veloatje. Er zou dan vanaf het laatste huis van Ezinge, Van Swinderenweg 22, een nieuwe kabel moeten worden gelegd. De huisnummers 24 tm 30 moesten dan 10.000 gulden op tafel leggen voor die aanleg. Ed en Franka besloten toen maar om een schotel aan te schaffen, die in 1993 door de fa. Hekkema uit Groningen werd geïnstalleerd. Nu konden naast Nederland 1, 2 en 3 ook de commerciële zenders als RTL4 en SBS6 worden ontvangen. Een kostbare aanschaf in die tijd!

In december 1994 krijgt ’t Veloatje er een nieuwe bewoner bij. Pleegzorg zocht voor een jongen uit Uithuizermeeden een woonplek en nam via via contact met ons op. Hij woonde van december 1994 t/m augustus 1995 op ’t Veloatje.


In 1995 maakte de streekhistorische vereniging foto’s van alle bewoners van Ezinge. Hierboven van die actie de foto van ’t Veloatje en bewoners. Om privacy-redenen is onze pleegzoon van deze foto verwijderd. Buurmeisje Gerda van Wijngaarden probeerde zich links te verstoppen.

In 1995 was er een mogelijkheid, om deel te nemen aan een plantplan vanuit het project Groenvoorziening kleine gemeenten. Ook ’t Veloatje deed daar aan mee en dat betekende een behoorlijke metamorfose voor het terrein van ’t Veloatje.




Franka zet dapper door, esdoornplantje voor esdoornplantje.... Maar wat een mooie hagen zijn het geworden!

Bevrijdingsdag 5 mei 1995 werd in Ezinge groots gevierd; ook ’t Veloatje werd bij de versieringen betrokken:



Ook in 1995 werd het hooi weer geoogst onder een bloedhete zomerzon:


drie pakjes hooi op de kruiwagen, daar kan ik nog wel bij, dacht Marieke!


José vond het prachtig, om pappa te helpen (foto zomer 1993)

Een paar leden van de “veestapel” van ’t Veloatje in die tijd:


linksboven "Loesje", gered van de slacht, rechts "Dame", het Friese schaap, en onder de kippen

Op 16 augustus 1996 begon een traditie, die anno 2020 nog altijd bestaat: Het eerste Oldieksterfeest! Ed maakte al met buurjongen Gijs van Wijngaarden af en toe muziek in de schuur (Gijs op het drumstel en Ed op gitaar en zang) en daar kwamen op een gegeven moment de zusjes Astrid (zang en keyboard) en Helma Ritzema (zang) van Suttum (Oldijk 10) bij. Zo ontstond de Oldiekster feestband en het plan, om een feest te organiseren voor de hele Oldijk: Het Oldiekster feest!


linksboven "Loesje", gered van de slacht, rechts "Dame", het Friese schaap, en onder de kippen


Het eerste oldieksterfeest


de barmeisjes Gerda van Wijngaarden en Jose Wilschut achter de Jogerbar



In 1998 werden plannen gemaakt om de keuken op te knappen, wat in 1999/2000 werd uitgevoerd. Tegelijkertijd werden de laatste vijf kozijnen van ’t Veloatje vervangen en voorzien van dubbel glas. De kozijnen en de keuken werden door de fa. Zeldenrust uit Oldehove aangepakt. De keuken werd volledig gestript en daarna gestukadoord. Ook werd er een nieuwe, Frans eiken vloer gelegd op de bestaande vloer in de keuken. Maar eerst moest een tot dan toe geheimzinnige “bult” in de vloer worden weggewerkt. Dit bleek de oude fundering te zijn van de kachel, die daar ooit had gestaan; de vloer was daar gewoon overheen “gespannen”. Keukenleverancier Tulp uit Veendam leverde de nieuwe keuken.


de oude keuken


de nieuwe keuken

In 2000 knapte Ed het kleine kamertje in de bijschuur op en dat werd vanaf dat moment het kamertje van Franka (“Mamma’s holletje”, het heeft een flinke afstap).


Franka in haar "holletje"

In het jaar 2001 begon dochter Marieke met een cavia-opvang in de grote schuur; ze was toen 12 jaar oud. Dat was de start van cavia-opvang “Knabbeltje”en al snel werden er tientallen cavia’s opgevangen, honderden door de jaren heen. Mensen kwamen van heinde en verre cavia’s halen en brengen en ’s zomers stond de schuur vaak vol met “vakantie-oppas”-cavia’s.


cavia opvang Knabbeltje op 't Veloatje

In 2009 kwam er bezoek van TV Noord: Rob van Dam van het programma “Op Dam” kwam langs tijdens zijn bezoek aan Ezinge om Marieke te interviewen en de cavia opvang te bezoeken


links de cameraploeg van TV Noord en rechts Rob Dam

Marieke verhuisde in maart 2010 naar Zuidhorn, de caviaopvang is sindsdien (anno 2020) in ruste…..

Het beachvolleybal op ’t Veloatje

In 2002 vond de start plaats van een nieuw fenomeen op ’t Veloatje: Beachvolleybal. Omdat het hele gezin volleybalde, had Ed al in 1997 een provisorisch volleybalnet opgehangen, gemaakt van een oud zijnet van een gymzaal. De palen waren oude “juffertjes” (dakspanten).


Het oude veldje, met een touwtje als lijn (augustus 1998)

Toen het zaalvolleybalteam (Voklubol uit Oldehove) van Ed in het voorjaar van 2002 kampioen werd, werd dat gevierd in de grote schuur; een potje volleybal kon natuurlijk niet uitblijven:


De eerste partijtjes volleybal op ’t Veloatje, kampioensfeest 2002

Het smaakte naar meer en vanaf dat moment werd er met regelmaat een balletje geslagen op het volleybalveldje van ’t Veloatje, toen dus nog op gras. Het gras werd later op de avond vochtig, wat soms tot ongewenste en pijnlijke spagaten leidde.

De bar

Na een training in het voorjaar van 2003 stond Ed bij de bar van de sportkantine in Oldehove, toen men het had over de renovatie van die kantine. Ze zaten met de bar in hun maag, die moest maar naar de stort. Grappend zei Ed tegen de barman: “Zet die bar maar bij ons in de schuur, lijkt me leuk!”. Weken later, op een vrijdagavond, ging de telefoon op ’t Veloatje. De voorzitter van de voetbalclub uit Oldehove, O.K.V.C. aan de lijn: Of de bar zaterdagmorgen maar even kon worden opgehaald, want de vloer werd gelegd. Wat een grapje was, werd ernst. De andere beachvolleyballers zagen de bar helemaal zitten en de volgende ochtend werd het loodzware geval met vereende krachten uit de kantine op een heftruck gezet en van Oldehove naar ’t Veloatje gereden. Zo de schuur in en op zijn plek gezet. De volleyballers wilden ook het bovenlicht van de bar mee, ook dat werd vakkundig “opgehangen”. Electra werd aangesloten, een oude koelkast geplaatst en daar stond de bar dan. Een partij oude barkrukken werd op de kop getikt in een bruin kroegje in Munnikezijl en dat maakte de bar compleet.


de bar geplaatst, de eerste bierflesjes worden op het bovenlicht gezet, netjes gepoetst

Het zand

Wat is beachvolleybal zonder zand, vroegen de beachvolleyballers zich op een gegeven moment hardop af. Maar om nou zand te laten storten op het land van ’t Veloatje, dat was toch wel een hele stap! Waar laat je bijv. de uitkomende grond en wat, als het volleyballen niet meer plaats vindt? Wat doe je dan met zo’n zandbak? Er werd steeds regelmatiger (en fanatieker) gevolleybald op het veldje en het nat wordende gras werd een steeds groter wordende spelbreker. Daarom besloten Ed en Franka het toch maar te doen. In mei 2006 was het zover. Buurman Cor van Wijngaarden was bereid om het veld te frezen:


het gras wordt gefreest door buurman Cor


en het zand wordt geleverd

De aarde werd er met een shovel uitgegraven worteldoek geplaatst en het zand er met dezelfde shovel ingeschoven. En dan is het zover; ’t Veloatje heeft iets unieks erbij: Een echt beachvolleybalveld midden op het Groninger platteland!


de eerste potjes volleybal op het zand

In 2005 werden door de Streekhistorische vereniging weer alle adressen in de gemeente Ezinge met hun bewoners op de foto gezet:


v.l.n.r. Marieke, Ed, José en Franka (2005, foto gemaakt door de Streekhistorische vereniging van Ezinge)

In het voorjaar van 2005 werden de grote houten schuurdeuren vervangen door een nieuwe roldeur, geleverd door Deuren Service Noord uit Eenrum. Een hele verbetering, want de houten deuren waren er slecht aan toe. De beste van de twee deuren staat nog in de schuur als afscheiding tussen het bargedeelte en het achterste deel van de schuur.

Dochter José verliet in oktober 2005 ’t Veloatje en ging in Winsum wonen.

In 2008 werden de houten dakgoten rond het huis vervangen door kunststof dakgoten. Uitvoerder was Feikens Montage uit Oude Pekela, die zo enthousiast was over het resultaat, dat hij op zijn website een foto van ’t Veloatje had opgenomen.


de fa. Feikens in volle actie (2008)

Twee jaar later, in 2010, werd weer een flinke investering gedaan op ’t Veloatje: Het hele huis werd voorzien van centrale verwarming. Een zonneboiler ontvangt via de twee zonnepanelen op het dak van het achterhuis veel zonnewarmte, om het water op te warmen. De fa. Scheepstra uit Winsum zorgde voor de installatie. In het voorjaar van hetzelfde jaar vloog het laatste vogeltje uit: Dochter Marieke ging in Zuidhorn wonen.

In 2011 dwong het Waterschap Noordpolderzijl ons, om een bijzonder grote “vetput” aan te leggen. De bestaande vetput vond men te klein. Het bedrijf Hariko uit Oldehove stopte zo’n slordige 2.000 euro onder de grond.Een jaar later werd door de fa. Knol uit Bedum een fraaie carport gemaakt voor de ingang van de schuur, een heerlijke plek om te barbecueën ook! Daarachter werd een pergola gemaakt voor de forse druivenstruik, die deze inmiddels vrijwel helemaal overdekt. Het tijd voor een opknapbeurt van de bijkeuken. In 2013 knapte Geuko van Nat en Droog Montage uit Zuurdijk deze ruimte prachtig op. Van plafond tot en met de vloer werden vernieuwd en leverden een ware metamorfose op. Een jaar eerder had Geuko de toiletruimte al omgetoverd tot een prachtige plek voor een sanitaire stop.

In het jaar 2017 vond een drama van ongekende omvang plaats. Franka kreeg een griepvirus, dat op haar hart sloeg. Vier dagen later overleed zij op 2 oktober van dat jaar in het ziekenhuis in Groningen. Nog maar 55 jaar en zo uit het leven gerukt, ook uit mijn leven en dat van de kinderen.

Het hekwerk langs de Oldijk had ernstig te lijden gehad van de tand des tijds en was hier en daar ook flink gebutst. In het vroege voorjaar van 2019 verving ik dat hekwerk door veldesdoornplantjes. Het moet nog een haag worden. In hetzelfde jaar werd een lang gekoesterde wens vervuld: De ruim 40 jaar oude badkamer werd omgetoverd tot een prachtige ruimte in het huis door Johan Homan uit Feerwerd.


een zonsondergang gezien vanaf ’t Veloatje richting Oldehove